Anne ve babalar mütedeyyindirler, dindardırlar, müslümandırlar, namaz kılıp oruç tutuyorlar, anna hicaplıdır lakin bu evde iyi çocuk ortaya çıkmıyor. Ama çok da namaz ehli bir çocuk çıkmıyor bu evde. Kız çocuğu, annesinin hicaplı olmasına rağmen bu evden uygun hicaplı çıkmıyor.
Nedeni ise (bu çocuklar) anne ve babalarında dinî davranışlar görmelerine rağmen, dinin ahlâkını görmemişlerdir. Anne ve babalarında dinin davranışlarından gördükleri şunlar; anne ve baba namaz kılıyor, oruç tutuyor, anne hicaplıdır. Ama eve geldiklerinde ahlâktan yoksundurlar, davranışları kabadır. Anne inatçıdır, dik kafalıdır, dil yarası vuruyor, eziyet ediyor. O çocuk, “eğer din bu ise, ben bu dini istemiyorum” diyor.
Başka bir tabirle, bazı zaman dindar ailelerde olan çocuklar, dinî davranışı olan insanların evlerindeki çocuklar diyorlar ki; “Eğer siz namaz kılıyorsanız neden sizde tesiri yok, sizi neden hoş ahlâklı yapmadı. Neden kıldığın namaz, sözünü tutup yerine getirmende etkili olmadı. Namazın neden seni doğru sözlü biri yapmadı? Neden dilinle eziyet ediyorsun? Eğer din buysa ben bu dini istemiyorum.”
Yani bazı durumlarda yarım yamalak din anlayışımız, çocuklarımızı dinsiz yapıyor. Dini davranışlara sahibiz ama dinin ahlâkına sahip değiliz. Çocukların terbiyesinde en çok etkili-tesirli olan şey, münasip, yumuşak ve güzel ahlâktır. Bu durumda mihribanlık çocukları terbiye edebilir, onları etkileyebilir.
Hüccet’ül İslam Mesud Ali
